Shirley uit Colombia is een gedreven kinderarts. Jarenlang werd ze gesponsord door Jan en Gerda uit Nederland. Haar levensverhaal is er één die grote indruk maakt.
‘Mijn leven is een bewijs van Gods werk,’ dit krachtig getuigenis komt uit de mond van Shirley Yajaira Cerinza Vila (32). In 2014 spraken we haar al over haar bijzondere levensverhaal, maar onlangs was ze in Nederland. Tijd om bij te praten dus! Ik ontmoet Shirley, haar man én haar voormalig sponsors Jan en Gerda op een zonnige woensdagmiddag in september. Er is maar één vraag nodig om Shirley opnieuw haar verhaal te laten vertellen, waarin passie en emotie elkaar afwisselen.
‘Ik heb jaren gebeden voor dit moment,’ vertelt Shirley over haar bezoek aan Nederland. Het moment waarop ze voor het eerst voet op Nederlandse bodem zette en Jan en Gerda weer kon omhelzen was speciaal. ‘Toen ik eindelijk op Schiphol landde was ik erg blij. Ik voel me een gezegend mens!’
Shirley is een gedreven kinderarts. ‘Als kind was ik zelf vaak ziek. Nu is het mijn beurt om te zorgen voor de kinderen van nu. Ik woon niet meer in mijn geboorteland Colombia, maar ik ga regelmatig terug om mijn verhaal te vertellen op scholen. Ik wil graag uitdelen van alles wat ik ontvangen heb. Door mijn getuigenis gaan kinderen geloven dat het mogelijk is om hun levensverhaal te veranderen. Ik zie dan de hoop in hun ogen. Sommige kinderen zijn inmiddels afgestudeerd en vertellen me dat ik een inspiratie voor hen was.’
'Bij God is alles mogelijk!'
Shirley heeft een bewogen leven achter de rug. ‘Ik was vijf jaar toen mijn vader ons verliet en niet meer terugkwam. Mijn moeder bleef achter als een verbitterde vrouw. Ze werkte hard en liet mij en mijn twee zussen dan thuis alleen achter. Na het vertrek van onze vader nam ze ons niet meer mee naar de kerk. Toch bleven wij gaan, stiekem. In de kerk vonden we de liefde die we thuis niet kregen en we baden samen of God het hart van onze moeder zou aanraken.’
Na zes jaar gebeurde er een wonder, vertelt Shirley. ‘Op een dag kwam er een Duitse zendelinge in de kerk. Zij hoorde over de situatie en ging in gesprek met mijn moeder. Het hart van mijn moeder werd geopend. Op dat moment wist ik dat ik die God van wonderen beter wilde leren kennen.’
‘Toen ik twaalf jaar was, verhuisden mijn moeder, twee zussen en ik naar de hoofdstad Bogotá. Daar gingen we in de arme wijk Cazuca wonen.’ Shirley had inmiddels de basisschool bijna afgerond. ‘Vanwege de hoge kosten was verder studeren op de middelbare school geen optie, daarom wilde ik eigenlijk het laatste jaar van de basisschool overdoen. Maar ik was de beste leerling van de klas, dus dat was geen optie. De docent sprak met mijn moeder en vertelde dat ik via CDA [nu Conviventia, red.] naar school kon blijven gaan. Elke dag liep ik samen met mijn zussen 40 minuten naar school. De school was ons tweede thuis. Het was ook de plek waar we eten kregen en over God leerden.’
Shirley kwam door haar zwakke gezondheid vaak in het ziekenhuis. ‘De dokters en zusters fascineerden me. Ooit verklapte ik mijn toekomstdroom om dokter te worden aan mijn moeder. “Weet je niet dat we arm zijn? We hebben geen geld voor een dergelijke opleiding,” zei ze. “Vergeet het, zodat je niet teleurgesteld naar de toekomst kijkt.” Toch hield ik de droom vast, want in de kerk hoorde ik dat alles wat bij mensen onmogelijk lijkt, mogelijk is bij God.’
In het laatste jaar van Shirley’s middelbareschooltijd kwam op een dag Missy Christy, directeur van CDA, de klas binnen. Ze had bezoekers uit Australië bij zich. Zij vroeg aan de leerlingen: ‘Wat willen jullie worden?’ Shirley: ‘Opeens vertelde ik mijn droom midden in de klas. Ik vertelde ook dat God ervan wist. De kinderen in de klas lachten me uit.’
De dag van haar diplomering vergeet Shirley nooit. ‘We zaten allemaal klaar om ons diploma in ontvangst te nemen. Missy sprak ons toe. “CDA maakt graag dromen van jongeren werkelijkheid,” zei ze. Ze vertelde dat jongeren vervolgopleidingen zouden gaan starten. Omdat mijn moeder net genoeg verdiende om mij en mijn zussen te onderhouden, wist ik dat een opleiding voor mij onmogelijk was. Plotseling hoorde ik mijn naam noemen. ”Shirley, jij bent door CDA geselecteerd om een studiebeurs te ontvangen en in Cuba medicijnen te gaan studeren,” zei Missy. Op dat moment schreeuwde het in mijn hart: Dank U, God, dat U deze droom werkelijkheid voor mij maakt! Mijn moeder, die ook in de zaal zat, kon haar oren niet geloven. “Bedoelen ze mijn dochter?” vroeg ze aan de vrouw van de dominee, die ook mee was. Die knikte bevestigend.’
Er moest veel geregeld worden, want de studiebeurs was niet toereikend voor de reis- en verblijfkosten en de aanschaf van het benodigde lesmateriaal. Iemand van de lokale overheid was bereid om Shirley’s vliegticket te betalen en verschillende mensen uit de kerk gaven haar schriften, pennen en allerlei andere spullen. Ook moest ze toestemming krijgen van haar vader, omdat Shirley nog minderjarig was. ‘Ik had hem al jaren niet gesproken, maar met de hulp van CDA kwamen we erachter waar hij woonde. Hij zei dat hij alleen toestemming zou geven als we bij hem langs zouden gaan. Dat was spannend, maar toen hij mij en mijn moeder zag, gaf hij een knuffel, hij huilde en vroeg om vergeving. Ik gaf hem een Bijbel en zei dat ik hem vergaf.’
Shirley werd op het vliegveld uitgezwaaid door de mensen uit haar kerk. ‘Ik was zenuwachtig, want het was de eerste keer dat ik zou vliegen. Ze gingen in een cirkel om mij heen staan en baden voor me. Mijn moeder huilde veel.’
‘In 2009 kreeg liet CDA me weten dat er niet genoeg financiële middelen waren om mijn studiebeurs te verlengen. Dit was een harde klap. Ik bad tot God: U gaf me deze droom, maar alleen kan ik dit niet. Ik heb Uw hulp nodig. Een aantal maanden later kreeg ik weer bericht van CDA. Hierin stond dat twee sponsors die ik had ontmoet, Jan en Gerda, mij wilden steunen. Ik barstte in huilen uit en kon het niet geloven. “Wie ben ik, dat zij mij willen helpen?” dacht ik. Regelmatig schreef ik hen een brief. Hierin vertelde ik over mijn studie, ik deelde mijn cijferlijst en stuurde foto’s.’
In 2013 was na jaren hard studeren de diploma-uitreiking in zicht. ‘Ik wilde graag dat mijn familie aanwezig zou zijn bij mijn diploma-uitreiking in Cuba. Opnieuw zei mijn moeder: “We zijn arme mensen, dat is onmogelijk.” Waarop ik zei: ”Ik vraag u niet om een oplossing, ik vraag het aan mijn Vader. Alles wat bij mensen onmogelijk lijkt, is mogelijk bij God.” Ik bleef bidden, totdat ik van CDA het bericht kreeg dat mijn familie naar mijn diploma-uitreiking zou komen. Ik besefte hoe vaak ik om dit moment had gebeden, en nu was het werkelijkheid!’
Inmiddels woont Shirley in Brazilië, samen met haar man Thiago die ze in Cuba ontmoette en ook arts is. Voorlopig is Shirley nog niet uitgestudeerd. ‘Ik ben aan het denken om nog een specialisatie in kinderoncologie te doen!’
Hallo, Mijn naam is Christ Ephraim-abdou. Ik ben een actieve, kalme en soms wat verlegen
Hallo, Mijn naam is Gaël. Ik ben een vrolijke, behulpzame en soms wat verlegen jongetje
Hallo, mijn naam is Wend-puiré Audrey. Ik ben een actief, charmant en vrolijk meisje van
Hallo, mijn naam is Abravi Mical, ik ben een kalm, charmant en soms een beetje
Bedankt voor uw betrokkenheid!
© Woord en Daad | Privacy statement | Disclaimer
U krijgt binnenkort een nummer van Daadkracht in de brievenbus!