Hij is een zoon van Milka en Luke Walu kungu in Kaluuba Village in het oosten van Oeganda. Zijn ouders waren boeren en analfabeten zonder opleiding. Zijn moeder was de derde vrouw in het huis van zijn vader. „Opgroeien in een samengesteld gezin was moeilijk en zeer uitdagend. In totaal had mijn vader veertien kinderen: acht meisjes en zes jongens. Van mijn moeder ben ik het tweede kind, van mijn vader het zesde. Later scheidden mijn twee stiefmoeders van mijn vader. Dat betekende dat mijn moeder met alle veer tien kinderen in huis achterbleef. Mijn vader hing de Afrikaanse traditionele religie aan, mijn moeder was zevendedagsadventist. Dat was voor mij als kind heel verwarrend.”
Ondraaglijk
Hoewel de gezinssituatie op zichzelf al moeilijk was, waren de dagelijkse gevolgen daarvan volgens Samuël
ronduit ondraaglijk. „Er was nooit genoeg te eten. Voor kleding moest hard worden gewerkt, laat staan voor
andere basisbehoeften. Vanwege de moeilijke omstandigheden haalden mijn twee stiefmoeders op een gegeven moment hun kinderen op. Ze lieten mijn moeder achter met haar zes eigen kinderen. Toen ik acht was, ging ook mijn moeder bij mijn vader weg. Ze nam vijf van mijn broers en zussen mee en ging haar eigen weg. Zelf bleef ik achter bij mijn vader, die vaak dronken was. Het leven werd voor mij heel moeilijk. Het was bijna onmogelijk om eten te krijgen. Ik was te klein om zelf te koken. Toch moest ik voor eten zorgen voor mezelf en voor mijn vader. Er waren nachten waarop mijn vader niet thuiskwam. Dan sliep ik alleen thuis. Kort nadat ik tien jaar werd, vertrok mijn vader, omdat hij bij een bijvrouw ging wonen. Dat had een grote impact. Vanaf toen moest ik zelf voor alles zorgen. Ik hakte riet om het te verkopen als dakbedekking. Zo kwam ik aan geld voor mijn opleiding. Als ik nu weer terugdenk aan mijn jeugd, verlang ik rnaar om kinderen te helpen die nu in soortgelijke omstandigheden leven.”
School
Het laat zich raden hoe het onderwijs aan Samuël eruitzag. „Toen ik zes jaar was, ging ik voor het eerst naar een plaatselijke school. ’s Morgens en ’s avonds moest ik daarvoor acht kilometer lopen. Elke dag naar school gaan was eenvoudigweg niet haalbaar. Omdat niemand voor mijn collegegeld en schoolbenodigdheden zorgde, leek het uitzichtloos. Ik werd zelfs eerder dan gepland van school gestuurd, omdat het schoolgeld niet betaald was. Tegen alle verwachtingen in lukte het tóch om mijn middelbare school af te ronden.”
Moment
Eén moment zal Samuël niet snel vergeten. De aanleiding was pijnlijk, maar het veranderde zijn leven
blijvend. „Ik had gevochten met een meisje. Haar vader, mijn natuurkundeleraar, wilde me daarop een pak slaag geven. Hij zei: ‘Je bent arm geboren en je zult arm sterven. Je zult niets betekenen in deze wereld. Je kunt beter alcohol gaan drinken, net als je nutteloze vader.’ Uit die confrontatie groeide mijn persoonlijke levensdoel: ‘Tien keer beter dan mijn ouders’. Zijn woorden spoorden me aan om hard te werken en me volledig op mijn opleiding te richten – om hem te laten zien dat ik succesvol zou worden.”
Vader
Samuël was op dat moment nog geen christen. Maar de dag waarop hij voor het eerst hoorde over God en
Jezus als Zijn Zoon, staat hem bij als de dag van gisteren. „Het was tijdens mijn eerste jaar van het voortgezet onderwijs. Een groep zendelingen van de Baptist Union of Uganda bezocht onze school. Ze vertelden ons het Evangelie. Eén van hen benadrukte dat God de Vader wil zijn van vaderlozen. Die woorden raakten me diep. Ik wilde meer weten over deze goede Vader.” Samuël werd christen en dient tegenwoordig de Kyebando Baptist Church in Kampala.
Woord en Daad
Een goede vriend, werkzaam bij een partnerorganisatie van Woord en Daad, vroeg Samuël in 2021 of hij bereid was onderzoek te doen naar de staat van het onderwijs in Oeganda. Na afloop van dat onderzoek, waarin hij aanbevelingen deed, werd hij in januari 2022 door Woord en Daad aangenomen. Samuël: „Ik ben betrokken bij een project dat zich richt op verbetering van de onderwijskwaliteit. Ik coördineer de activiteiten en ben de schakel tussen INCE-Oeganda en de partners. Daarnaast treed ik op als pleitbezorger bij zowel lokale als centrale overheden. Dat varieert van het plannen, coördineren en organiseren van trainingen, vergaderingen en presentaties. Dit werk betekent veel voor mij, omdat het nauw aansluit bij mijn persoonlijke levensdoel. Ik zie het als mijn taak erop toe te zien dat Oegandese kinderen toegang krijgen tot kwalitatief hoogstaand onderwijs.”
Toekomst
Samuël is ervan overtuigd dat onderwijs voor velen de poort kan zijn tot een beter leven. „Nelson Mandela
zei ooit: ‘Onderwijs is het krachtigste wapen dat je kunt gebruiken om de wereld te veranderen’. Elke keer als ik denk aan het onderwijsproject, gaan die woorden in mijn hart leven – ze drijven me om dit werk van harte te doen. Mijn hoop is dat Oegandese kinderen hiervan zullen profiteren. En dat ik daar zelf getuige van zal zijn.”