Ramila uit Nepal: 'Er wordt nu meer creativiteit van de leraren verwacht.'

Wat is de grootste verandering tot nu toe?
Het is niet meer alleen de leraar die lesgeeft; de kinderen doen nu actief mee. In de klaslokalen zijn allerlei materialen beschikbaar. We zien dat de kinderen graag naar school komen, willen leren en meer zelfvertrouwen hebben. Dit komt omdat de leraren interactief lesgeven en de inzichten uit hun training goed toepassen. We werken op overheidsscholen. Ze weten dat we er maar voor een bepaalde tijd zijn. Het is mooi om te zien dat ze hun verantwoordelijkheid nemen en ook met eigen geld en personeel in het onderwijs investeren. Dit geeft vertrouwen voor de lange termijn. 

Wat is de grootste verandering voor de leerkrachten?
Vroeger brachten de leerkrachten gewoon hun lesboek mee en gaven hieruit les. Nu wordt er meer creativiteit en betrokkenheid van de leraren verwacht. Ze gebruiken materialen, geven uitleg en betrekken de kinderen actief bij de les. Ze moeten nu dus iets harder werken dan vroeger. Niet iedere leerkracht is hier blij mee, maar de meesten gelukkig wel.

Welke verandering zie je bij de kinderen?
Kinderen die vroeger niet wilden praten, werken nu met andere klasgenoten samen en praten over de activiteiten en opdrachten. Op sommige scholen daalde het aantal leerlingen al jaren, maar nu stijgt het langzaam weer. Er zijn zelfs scholen die vol zitten. De leerkrachten zien dit ook, en dat geeft motivatie. 

Veel kinderen in Nepal groeien op in moeilijke omstandigheden. Kan je vertellen wat voor omstandigheden dit zijn?
Onlangs was ik op veldbezoek. Daar ontmoette ik een jongen met een handicap. Hij woont in de bergen, waardoor de school voor hem heel moeilijk bereikbaar is. Er zijn bijna geen medische voorzieningen in zijn buurt. Ik bezocht ook een moeder en twee kinderen, de vader was overleden. Het gezin woont in een kamer dat fungeert als keuken, slaapkamer en woonkamer. De moeder werkt als dagloner, maar soms heeft ze geen werk en is er dus ook geen eten. Daarnaast zijn er veel samengestelde gezinnen in Nepal. De aandacht en zorg moet dan over alle kinderen worden verdeeld, wat best lastig is. De kans dat deze kinderen van school gaan is groot. Via het sponsorprogramma kunnen we zulke gebroken gezinnen steunen.

Onderwijs opent deuren. Hoe zit dit precies?
In Nepal hechten we veel waarde aan onderwijs. Als we een kind onderwijs geven, kan het kind later zelf zijn toekomst bepalen. Onderwijs geeft betere kansen op een goedbetaalde baan. Veel kinderen willen ingenieur, dokter of piloot worden. Als ze naar school gaan, kunnen ze hierover dromen. Later worden ze misschien iets anders, maar toch, ze hebben een keuze. Kinderen die niet naar school gaan, stoppen vaak met dromen. Zonder opleiding kun je bepaalden banen niet krijgen. De kans is groot dat zij dagloner worden. 

Hoe betrokken zijn de ouders?
Op sommige scholen zijn de ouders verplicht om een keer per week langs te komen. Ze zien dan hoe het met hun kind gaat. Er zijn zelfs ouders die een checklist hebben opgesteld. Hier staat bijvoorbeeld op: Is de school schoon? Is het kind netjes gekleed? Is de leraar aanwezig? Ook moeders die zelf nooit naar school zijn geweest, kunnen de lijst nalopen en met een sticker aangeven of aan de punten wordt voldaan. Het is een makkelijke en praktische manier om ouders bij de school te betrekken. De ouders zijn blij dat hun kinderen graag naar school willen. 

Wat wordt de volgende mijlpaal?
We werken momenteel op diverse scholen in vier regio’s. De komende tijd willen we ervaringen uitwisselen. Zo kunnen we van elkaar leren en ons werk verbeteren. Daarnaast blijven we samenwerken met de lokale overheden. We willen hen de impact van deze nieuwe manier van lesgeven laten zien, zodat zij gemotiveerd zijn om hiermee door te gaan. Over drie jaar moeten ze het namelijk zelf doen. We ronden we het project dan af en gaan aan de slag in andere gebieden. Steeds vaker krijgen we de vraag van andere scholen: ‘Kom hierheen, we hebben jullie ook nodig!’ Dat is een groot compliment.