Er zijn van die werkdagen die eruit springen. Vandaag was er zo één. Vanochtend keek ik vanaf mijn thuiswerkplek digitaal een tiental Afrikaanse huiskamers in. Zonnestralen en wapperende gordijnen kleurden mijn beeldscherm. Ik waande me even in Oeganda toen ik Eva en Brian hoorde vertellen over jeugdwerkloosheid en het ontbreken van relevante opleidingen en trainers. En ik was onder de indruk van wat deelnemers uit Ethiopië, Kenia en Zuid-Soedan vertelden over de situatie in hun land.
De reden dat ik digitaal verbonden was met dit gezelschap? Er stond een Policy Hackathon op de agenda. Een hackathon is een (digitaal) evenement waarin deelnemers in korte tijd met elkaar nadenken over en eventueel oplossingen bedenken voor aangereikte casussen. Het thema van deze hackathon was ‘Jongeren & Werk’. De deelnemers uit Ethiopië, Oeganda, Kenia en Zuid-Soedan brachten ‘burning issues’ in, casussen die ze met ons deelden over het thema Jongeren & Werk.
In een break-out sessie met Eva en Brian uit Oeganda, beiden medewerkers van een lokale ngo, doet Eva haar verhaal. Haar ‘burning issue’ is de mismatch die zij ziet tussen de opleiding van jongeren en de vraag vanuit de markt. Ze zegt dat het ontbreekt aan een relevante opleiding voor jongeren en aan relevant geschoolde trainers. Ze signaleert in haar omgeving dat de traditionele banen, zoals timmerman of houtbewerker, minder aantrekkelijk zijn en dat jongeren graag een opleiding in de ICT willen. Het ontbreekt helaas aan ICT-trainers en -opleidingen. Terwijl er vanuit de markt steeds meer vraag is naar ICT-medewerkers.
Daarnaast stipt ze een ander probleem aan. Afgestudeerde jongeren komen maar moeilijk aan een baan. Jongeren die een onderneming willen starten hebben geen startkapitaal. En een afgestudeerde timmerman heeft geen kapitaal om houtbewerkingsmachines te kopen, die hij nodig heeft om goede kwaliteit producten af te leveren.
Daarna deelde Brian zijn zorgen over schoolgaande kinderen. ‘Vanuit school worden geen maaltijden meer verstrekt maar ligt de verantwoordelijkheid voor een maaltijd bij de ouders van de kinderen. Helaas krijgen veel kinderen geen maaltijd mee naar school.’
Brian vertelt ook dat de scholen in Oeganda vanwege COVID-19 een tijdlang gesloten zijn geweest. Momenteel zijn de scholen geopend, maar is slechts 20% van de leerlingen teruggekeerd naar school. Brian vertelt dat 80% van de leerlingen niet meer naar school komt omdat meisjes intussen getrouwd of zwanger zijn, dat andere jongens of meisjes aan het werk zijn gegaan of thuis moeten helpen in het huishouden. Eva bevestigd dit, zij ziet het in haar omgeving ook gebeuren. De prangende vraag van Brian en Eva is: ‘hoe krijgen we de kinderen weer naar school?’
Terwijl de Oegandese zonnestralen digitaal mijn Nederlandse thuiswerkplek binnen stralen, moeten deze ‘burning issues’ een plek krijgen in mijn gedachten. Het is bepaald niet eenvoudig om ter plekke oplossingen te bedenken. Mijn collega Jacob die deze break-out sessie leidt, doet handreikingen aan Eva en Brian om aan de slag te gaan met deze issues. Hij vertelt over het belang van het aangaan van relaties en verbindingen met scholen, universiteiten, bedrijven, lokale overheden en andere ngo’s, om in gezamenlijkheid de problemen aan te kaarten en aan te pakken. Ngo’s, zoals die waar Eva en Brian werkzaam zijn, signaleren dit probleem, maar kunnen het niet alleen oplossen. Het afstemmen van de vraag vanuit de markt en het aanbod van relevante opleidingen is iets wat alleen landelijk opgepakt kan worden en daarin kunnen Eva en Brian wel een rol spelen.
Het ochtendgedeelte van de Policy Hackathon zit er op. De Afrikaanse zonnestralen staan niet langer op mijn beeldscherm. Wel staan de verhalen van Eva en Brian nog lang op mijn netvlies en waren het hoogtepunt van mijn werkdag.
Door: Jacoline de Kruijf-Paul, communicatiemedewerker Beleidsbeïnvloeding bij Woord en Daad.
De foto is gepubliceerd met toestemming van alle betrokkenen.
