Het is 8 november 2013, vroeg in de ochtend. Een harde wind steekt op en al snel raast supertyfoon Yolanda over het Filipijnse eiland Samar. Hij verwoest alles wat hij tegenkomt en zorgt voor een vloedgolf vanuit de nabijgelegen oceaan. Nu, 10 jaar later, kijken we samen met Jemabeth terug op deze ramp.
In het dorp Giporlos is het huis van de hoogzwangere Jemabeth (nu 33) en haar man Ryan één van de eerste huizen die geraakt wordt. Omdat het van lichte materialen is gemaakt, is het huis extra kwetsbaar. ‘We wisten niet waar we naartoe moesten, waar we moesten schuilen, wie we konden bellen …’ Het dak van Jemabeth’s huis vliegt eraf en het water komt zo hoog dat ze bang is te verdrinken. Het water kolkt door de straten en de imposante palmbomen gaan hevig heen en weer door het geweld van de wind.
Kokosnoten
Normaal gesproken heeft een tyfoon niet zo veel impact. Filipino’s zijn er aan gewend. Jemabeth: ‘Er vallen dan kokosnoten van de palmbomen die we gratis mee kunnen nemen. En kinderen nemen een bad in de regen die dan valt. Het tyfoonseizoen is ook hét teken dat we kunnen starten met het planten van rijst. Omdat we de ernst van de situatie niet konden inschatten, is niemand geëvacueerd.’
Alles verwoest
Wanneer de tyfoon is uitgeraasd en het weer licht wordt, dringt de ernst van de situatie door. Alles is verwoest, er staat geen huis meer overeind. ‘We hadden al niet veel, maar toen ons huis verwoest was, waren we echt alles kwijt.’ Het duurt drie dagen voor er hulp komt. De noodhulp bestaat uit medische zorg, voedsel en schoon drinkwater. Tyfoon Yolanda laat enorme schade na. De ramp treft 11,3 miljoen Filipino’s en kost aan ruim 5.200 mensen het leven.
Blauwe huizen
AMG, de organisatie waarmee Woord en Daad samenwerkt, start met het bouwen van nieuwe huizen voor de getroffen gezinnen als de eerste rust is weergekeerd. Er verschijnt een heel nieuw dorp met blauwgekleurde huizen. Ook Jemabeth en Ryan betrekken zo’n huis. ‘Het is precies groot genoeg voor ons gezin en het heeft een toilet.’
AMG bouwt niet alleen huizen, ook gaat de organisatie samen met de mensen uit het dorp aan de slag met het bouwen van een zeewering. ‘Met elkaar hebben we hieraan gewerkt,’ vertelt Jemabeth terwijl ze op de zeewering staat. Achter haar een kabbelende zijrivier die uitmondt in de oceaan. Naast de praktische noodhulp die AMG na de ramp bood, leerde Jemabeth ook hoe ze zich beter kan voorbereiden wanneer er weer zo’n ramp staat te gebeuren. ‘We hebben geleerd dat we een radio, zaklamp, kleding en belangrijke documenten veilig moeten stellen en dat er een plek moet zijn waar we naartoe kunnen evacueren. Ik heb ook ervaren dat God het is Die kracht geeft en ik kijk positief naar de toekomst.’
