Rebecca kijkt na 10 jaar terug op haar tijd in het sponsorprogramma.
Mensen die al langer bij Woord en Daad betrokken zijn, kunnen zich haar misschien nog herinneren: Rebecca Jui uit Bangladesh. In 2013, bij het veertigjarig bestaan van Woord en Daad, vertelde ze haar verhaal in de jubileumvideo ‘Blijvend betrokken’. Te zien was hoe Rebecca samen met haar zieke moeder een kaart las van haar sponsorfamilie; een contact waaraan ze veel steun ondervond. Nu, tien jaar later – misschien wat dromen armer, maar ook met nieuwe zegeningen in haar leven – vertelt Rebecca ons hoe het met haar gaat. ‘Ik voel de aanwezigheid van God.’
Rebecca, wat fijn dat we je weer kunnen spreken. In 2013 vertelde je dat de gezondheid van je moeder snel achteruit ging. Je hoopte dat je nog lang voor haar zou kunnen zorgen. Kun je vertellen over hoe het vanaf toen met je moeder is gegaan?
‘Ik vind het fijn dat je naar mijn moeder vraagt. Met een bedroefd hart wil ik vertellen dat ze niet meer in deze wereld is. Ze is op 19 juli 2015 overleden. Toen ik mijn naaiopleiding net had afgerond, heb ik nog een fijne periode met mijn moeder gehad. Haar gezondheid ging echter steeds verder achteruit; er werd nierfalen bij haar geconstateerd. Ik heb de hele tijd voor haar gezorgd. Ze stierf aan een plotseling herseninfarct. Ik geloof dat mijn moeder nu bij God is.’
Je was destijds student aan de vakschool en leerde kleding maken. Je vertelde dat je je kennis graag wilde doorgeven aan anderen in je omgeving. Op die manier konden zij ook iets verdienen met het maken van kleding. Is het je gelukt daar iets mee te doen?
‘Na de opleiding begon ik geld te verdienen en met dat inkomen onderhield ik mijn familie. Bij CSS [Bengalese partnerorganisatie van Woord en Daad, red.] verzorgde ik als vrijwilliger cursussen voor nieuwe studenten. Nog steeds heb ik contact met mijn leerlingen, ze doen het geweldig!
Toch zijn mijn dromen niet precies uitgekomen zoals ik wilde. Maar ik geloof dat alles wat er in mijn leven gebeurt, volgens Gods plan is. Hij weet het allemaal het beste. Nadat mijn moeder overleed, was ik helemaal alleen. Ik was nog jong en kon het naaiwerk niet alleen aan. Maar terwijl ik mijn moeder verzorgde, had ik een verlangen gekregen om zieke mensen te dienen. CSS hielp mij om toegelaten te worden tot de opleiding verpleegkunde in een christelijk zendingsinstituut. Het was fijn dat ik ook in het instituut kon komen wonen, want op dat moment had ik dat het meest nodig. Deze opleiding voelt als een zegen van God in mijn leven.’
Hoe ervaar je het werk als leerling-verpleegkundige?
‘Ik ben nu echt gelukkig. In mijn werk voel ik de aanwezigheid van God. Het geeft me veel vreugde er voor een ziek persoon te zijn. Overigens doe ik ook nog allerlei verstelwerk voor het verpleeginstituut en het hostel. Daar is iedereen hier heel blij mee.’
Je vertelde in 2012 dat het heel belangrijk voor je was om een onafhankelijke vrouw te worden. Is die wens werkelijkheid voor je geworden?
‘Ja, die wens is zeker uitgekomen! Na vier jaar opleiding ben ik recent begonnen met mijn stage. Daar word ik voor betaald en met het geld dat ik elke maand verdien, kan ik voor mezelf zorgen. Nu ben ik voor mijn levensonderhoud niet meer afhankelijk van anderen. Het maakt me heel blij om dit over mezelf te kunnen zeggen. Ik wil ook doen wat ik kan om meisjes zoals ik te helpen onafhankelijk te worden in hun leven.’
Destijds had je veel steun aan het contact met je sponsorfamilie. Kun je vertellen wat die steun voor je leven heeft betekend?
‘Het was de meest essentiële factor in mijn leven. Die steun heeft de loop van mijn leven veranderd. Toen mijn moeder en ik ons hulpeloos voelden, kwam het sponsorprogramma tot ons als een zegen van God. Dankzij die steun kon ik studeren en zo ver komen. Als dat niet was gebeurd, was mijn leven waarschijnlijk heel anders gelopen. Ik zal deze familie voor altijd dankbaar zijn voor hun liefdevolle steun. Zij, en ook CSS en Woord en Daad, waren er toen ik het nodig had. Er is iemand aan de andere kant van de wereld die jullie nog altijd opdraagt in haar gebeden.’
Dit artikel komt uit het maartnummer van Werelddelen 2023.
Tekst Marlies Moret – Verwoerd, hoofdredacteur.
Beeld: Thom Deelstra (2013), CSS (2023)
