De asfaltweg was best begaanbaar. Wat hobbelig hier en daar, maar goed te doen. Samen met een collega en onze lokale partner ben ik onderweg naar Senbete Shalla, waar we een bezoek brengen aan het waterproject. Plots stopt onze chauffeur. Hij mist een afslag. Hoewel, afslag, noem het een steegje tussen wat bebouwing door. De comfortabele asfaltweg ruilen we in voor een hobbelige zandweg.
Shalla. We zijn er. Met het mooie Sport for Others evenement nog vers in het geheugen, rijden we het gebied in waar we zoveel geld voor ophaalden. We bezoeken Shalla midden in de oogsttijd, maar de gewassen staan er verdord bij vanwege een mislukt regenseizoen. Moeders, kinderen, koeien en ezels. We zien ze allemaal. Bij de school, rond het meer, op het stoffige dorpsplein en voor hun huizen. We zien tientallen mensen die onze auto nakijken. Sommigen zwaaien, anderen kijken treurig. We stappen uit bij een meertje. Of beter, bij een plas troebel water. Twee stoere jongens vullen grote, gele jerrycans met het vieze water. Ze kijken ons onderzoekend aan. Ik voel me wit. En ik voel me zó bevoorrecht, dat ik me er voor schaam.
Flamingo’s
De dorpjes in de regio Shalla liggen achter elkaar en de weg die er doorheen loopt, gaat door tot aan Lake Shalla. Een groot meer, midden in de Rift-vallei. En als we de reviews op Google moeten geloven, is het bijbehorende Nationaal Park waanzinnig mooi. Compleet met flamingo’s en pelikanen. En prachtig, dat is het zeker. Maar de flamingo’s en pelikanen sieren het meer niet. De reviews gaan over de andere kant van het meer. Wat wij zien, is treurnis. Koeien en kinderen in het water. Vrouwen doen de was, mannen zitten op een steen. Er is water genoeg voor iedereen, zo lijkt het. Maar niets is minder waar. Het water in Lake Shalla is zout en warm. Zo zout, dat het niet gebruikt kan worden om te drinken. Kinderen die het warme, zoute water toch drinken – omdat er niets anders is – geven ervan over. Om maar te zwijgen over de koeien die in datzelfde water hun behoefte doen.
Stromend water
Schoon en veilig (drink)water is hier zo nodig. Om zelf te drinken, om gewassen te irrigeren en om te gebruiken in het huishouden. Samen met onze partnerorganisatie zetten we ons in om de meest kwetsbaren in deze kurkdroge regio te voorzien van stromend water. De eerste stappen zijn gezet: de put is geslagen en de waterpomp is onderweg. Het waterreservoir is in aanbouw en de lokale waterleverancier wordt getraind. Nog even, en het water is beschikbaar. Een grote stap vooruit, voor zoveel moeders, vaders en kinderen die kilometers moeten lopen voor schoon drinkwater.
Ik spreek een jonge vrouw in een fleurige gele jurk. Ze is in de weer met een jerrycan. Ik vraag haar hoe oud ze is. Ze is 26. Mijn leeftijd. Ik denk aan mijn koophuis, mijn fijne baan en comfortabele leven. En weer voel ik mij teveel, misplaatst. En in mijn gedachten klinkt maar één gebed: Kyrie eleison. Heer, ontferm U.
Over de auteur
Hannah Neele is als communicatiemedewerker verbonden aan het project Water voor Shalla. Ze bezocht de regio in oktober 2021.
