Een gift aannemen van een vriend om de reiskosten naar de universiteit te betalen? Dat weigerde de Ethiopiër Miftah Seid (nu 25, toen een paar jaar jonger) resoluut. Hij was immers al oud genoeg om voor zijn eigen geld te kunnen zorgen? Maar zijn vriend drong aan: ‘Mif, als je dit geld weigert, ontneem je mij en miljoenen mensen de kans op een zegen. Ik zie dit niet als een gift, maar als een investering.’ Miftah ging overstag. Hij studeerde af als arts en op zaterdag 18 januari 2020 deelde hij zijn indrukwekkende verhaal met zo’n 1500 bezoekers op de Werelddag in Barneveld.
Buiten is het druilerig. Grote regendruppels glijden langs de ramen naar beneden. De in felgele jassen gestoken parkeerwachters trotseren de kou en de regen en wijzen de talloze auto’s een parkeerplek. Binnen is het druk, gezellig en vooral warm. Letterlijk én figuurlijk. ‘Leuk, mooi en indrukwekkend,’ ‘wat een fijne dag’, ‘hoopvol en bemoedigend,’: het zijn zomaar wat reacties van bezoekers later op de dag.
Woord en daad horen bij elkaar
En bemoedigend ís het verhaal van Miftah Seid. Open en eerlijk deelt hij de mooie en moeilijke momenten uit zijn leven. Hoe hij op 4-jarige leeftijd wees werd en opgevoed werd door zijn oma. Hoe oma soms dagen niet at, zodat haar kleinkinderen te eten hadden. ‘Oma zei dan: als ik jullie zie eten, word ik zelf ook gevoed,’ vertelt Miftah. Een golf van ontroering gaat door de zaal.
En dat blijft, als Miftah verder vertelt. Hoe hij via partnerorganisatie Hope Enterprise naar school kon, dankzij zijn sponsors. Hoe hij -opgegroeid in een moslimgezin- daar God leerde kennen en de mogelijkheid kreeg om voor dokter te studeren. Hoe hij zich op dit moment specialiseert en tegelijkertijd inzet voor gratis toegang tot medische zorg voor de allerarmsten. Vertederd kijken de bezoekers toe als Miftah samen met zijn ‘sponsorbroertje’ Nicolas een spelletje demonstreert en hem daarna optilt voor een knuffel.
Het doen en laten van een christen doet ertoe, stelt ook Gert-Jan Segers. Op die manier kunnen andersdenkenden in aanraking komen met het Woord van God. ‘Het Woord en de daad gaan altijd hand in hand.’ Segers vertelt over zijn ontmoeting met de Egyptische Morros, die elke dag leeft met het besef dat dit zijn laatste dag kan zijn omdat hij als moslim overging tot het christelijk geloof. Segers eindigt zijn betoog met een indrukwekkende vraag: ‘Wat mag het ons kosten om christen te zijn?’
Eten met je handen
Ondertussen vermaken de kinderen zich bij de crèche, het kinder- en het tienerprogramma. Met behulp van de talloze vrijwilligers knutselen de kleinere kinderen een giraffenmuts of een spiegeltje en maken de tieners via sportieve activiteiten kennis met hun leeftijdsgenoten. De ontmoeting met Miftah maakt de tongen los. ‘Wat vindt u het leukst aan uw werk? Wie zijn dat op de foto? Houdt u van voetbal?’ Dat laatste demonstreert Miftah graag met een spelletje ‘hooghouden’, terwijl de kinderen hardop meetellen. De tieners horen hoe indrukwekkend Miftah de deltawerken vindt. En ze komen te weten dat Miftah bij het ontbijt zijn krentenbol in de yoghurt doopte. ‘Ja, in Ethiopië eten zelfs dokters met hun handen.’
Tijdens de pauze doen de bezoekers zich tegoed aan broodjes kroket of frikandel, een kop soep, koffie of thee of een gezonde smoothie. Proberen ze spijkers in een boomstam te slaan en laten ze zich informeren bij de verschillende programmastands. Proeven ze stukjes rookworst –‘als je ze proeft, ben je verkocht!’-, sjouwen ze met gele jerrycans of rusten ze uit op een van de banken. Bij de veiling vinden onder andere een ballonvaart, een stratenmaker voor een dag, slagroomtaarten en eieren gretig aftrek.
Rafelranden van het leven
Aan de buitenkant kun je niet altijd zien hoe een kind is, stelt Mettie de Braal. Zij werkt in het speciaal onderwijs en ziet daar de rafelrandjes van het leven in Nederland. Ook Sephora Nadjimbaidje uit Tsjaad vertelt hierover. Toen zij kinderen doelloos zag dwalen over straat, omdat hun ouders niet de middelen hebben om voor hen te zorgen, deed dat een appèl op haar hart. Onder een mangoboom startte ze FDB, partnerorganisatie van Woord en Daad.
Rina Molenaar toont een foto van een meisje dat ze jaren geleden op een station in India ontmoette. Het meisje kwam op haar af en hoopte geld te krijgen, ze kreeg oprechte aandacht. Rina hoopte contact te krijgen met het meisje, maar ze kreeg niet meer dan een gesprek. Toch is ze die ontmoeting op het station nooit vergeten. Hoe zal het met haar zijn? Zal het meisje zich Rina ook nog herinneren? En zien we onze naaste wel echt? Hebben we oog voor elkaar? ‘Laten we een leesbare brief zijn,’ geeft Rina de mensen mee.
Zaadje
Aan het einde van de dag zijn er zestig sponsorkinderen die een sponsor hebben gevonden. ‘Het sponsoren van een kind is als het planten van een zaadje. U geeft niet alleen, u investeert,’ zo stelt Miftah. ‘En,’ besluit hij, ‘aan God komt de eer toe, zoals Paulus tegen de Korinthiërs zei: ‘Maar het dwaze der wereld heeft God uitverkoren, opdat Hij de wijzen beschamen zou; en het zwakke der wereld heeft God uitverkoren, opdat Hij het sterke zou beschamen’.’
