Laatste dag in Bangladesh
Op deze laatste dag staat een bezoek aan Gazipur gepland en een bezoekje aan een sokkenfabriek.
In Gazipur zullen we in Home of Blessings de14 sponsorkinderen ontmoeten van de deelnemers aan deze reis. Twee uur na vertrek uit het Hotel komen we aan bij het meisjeshuis. De reis ging vlot voor ons gevoel, wellicht ook omdat het vrijdag is en het in dit overwegend moslimland de wekelijkse vrije dag is, waardoor er minder verkeersdrukte is. Om ongeveer 11 uur staan we met de bus voor de poort en er is op ons gerekend. De deuren van de poort zwaaien open en ongeveer driehonderdvijftig meisjes staan voor ons op het toegangspad keurig opgesteld in hun mooie kleren. We stappen uit en worden verwelkomt met tromgeroffel. Allemaal blijde gezichten, de trommelaarster voor ons uit, lopen we tussen de meisjes door, die langs de weg staan opgesteld en met bloembladen strooien. Wij zijn ook best een beetje gespannen voor de ontmoeting en wij denken dat ook de meisjes het best wat spannend vinden, voor de meesten is het een eerste keer dat ze hun sponsors zien.
Nadat wij ons wat hebben opgefrist en koffie hebben gedronken in het huis gaan we naar de grote zaal waar de meisjes ons opwachten met applaus. Een meisje leest een stuk uit de Bijbel en een ander opent met gebed. Het is mooi om dat te zien. Daarna welkomst liederen en ingestudeerde stukjes met muziek en zang, een prachtige show, waarna we op het podium mogen vertellen wie we zijn. De sfeer zit erin en we delen een nuttig maar ook leuk cadeautje uit voor alle meisjes. Daarna gaan de meisjes naar buiten en blijven de sponsorkinderen met ons achter voor de ontmoeting en een extra cadeautje. Voor een aantal is het de eerste keer en een beetje onwennig maar het ijs is snel gebroken, voor anderen is er herkenning en zijn er schouderklopjes knuffels en tranen. Prachtig zo’n ontmoeting en alle meisjes hebben natuurlijk hun eigen karakter, de één bescheiden en zacht, de ander spontaan en weer anderen lekker bijdehand. De ontmoeting is voor ons en de meisjes eigenlijk niet onder woorden te brengen. Je bent echt hun tweede ouder of zus. Daarna volgt de gezamenlijke lunch die weer door één meisje wordt begonnen met gebed. Ze lopen met hun bordje langs het buffet en eten de rijst met hun rechterhand. Het is overweldigend voor ons om dit alles te zien. Daarna komt natuurlijk het afscheid, na de foto sessie en babbel kwartiertje buiten. Er vallen echte tranen, maar we moet gaan en moeten ons losscheuren van onze meiden. Zwaaien handkusjes toet toet en het is voorbij. We moeten hier echt van bekomen.
Op naar de sokkenfabriek en dat geeft weer wat afleiding. Deze fabriek is al wat ouder en hier worden ongeveer 60.000 sokken in de week gemaakt met breimachines voor de Japanse en Europese markt. Hier verdienen ongeveer 150 werkers de kost, en de eigenaar laat zien waar de komende week een tweede lijn zal worden geïnstalleerd. Na afloop van ons bezoek krijgen we allemaal een paar sokken mee, de vrouwen roze en de mannen blauwgroen. Na het applaus terug naar Dhaka voor het afscheidsdiner. Onze begeleiders van CSS en Jacob Jan en Marius sluiten zich weer aan. Na het diner nemen we afscheid van onze vrienden met een hoofd vol gedachten en herinneringen die de komende tijd hun plekje moeten krijgen in ons leven van alle dagen. We moeten beloven aan hen te denken in ons gebed voor hen en hun land waar de armoede groot is en het christendom zo gering. Een gebed voor uitbreiding van het koninkrijk van God en het geloof in het evangelie van Christus.
